MARCUS MILLER EUROPEAN TOUR SUMMER 2025

Gigant elektrycznego basu, obecnie najbardziej charyzmatyczny artysta muzyki funk-fusion, soulu i R&B. W swej grze łączy wirtuozerię Stanleya Clarke’a i kocią zwinność legendarnego Jaco Pastoriusa. Nad wszystkimi basistami ma jednak wyraźną przewagę – jest również znakomitym kompozytorem, którego twórczość wybiega daleko poza jazz, wybitnym aranżerem, odznaczającym się niewiarygodnym wyczuciem barwy, multiinstrumentalistą oraz sprawnym producentem znającym rynek muzyczny jak mało kto. Wszystko to sprawia, że od dekad jest najbardziej rozchwytywanym artystą, zarówno jako lider własnych formacji, jak i muzyk sesyjny największych gwiazd jazzu, fusion i popu.

Muzyczny talent odziedziczył po ojcu, organiście kościelnym i dyrygencie chóru. Mało kto wie, że Miller jest kuzynem wybitnego pianisty Wyntona Kelly’ego, który w latach 50. współpracował z Davisem; młody Marcus nie mógł nawet pomarzyć, że w przyszłości i on trafi pod skrzydła Milesa.
Jego droga na szczyt była długa, ale niekoniecznie wyboista. Zaczął od klasycznej edukacji na… klarnecie (dziś używa wyłącznie basowego), dopiero później opanował fortepian, saksofon sopranowy i gitarę basową – z każdym z tych instrumentów radzi sobie znakomicie. Karierę rozpoczął od współpracy z flecistką jazzową Bobbi Humphrey i pianistą Lonniem Listonem Smithem. Przez kolejnych 15 lat działał jako muzyk sesyjny, nagrywając z całą plejadą artystów różnych „opcji” – od Davida Bowiego, Michaela Jacksona, Bryana Ferry’ego, Jeana-Michela Jarre’a, Donalda Fagena i Erica Claptona po Davida Sanborna, Groovera Washingtona, Arethę Franklin i Dona Cherry’ego.

Najważniejszym okresem w jego karierze była współpraca z Davisem. Okazała się ona korzystna dla obu stron – Miller stał się artystą pierwszej ligi, Miles zyskał muzyka, który przywrócił mu energię i kreatywność. Nagrali wspólnie: „The Man with the Horn” – pierwszy krążek Davisa, na którym po latach przerwy udowodnił, że znów jest wielki – „We Want Miles”, „Star People”, „Siesta” (z muzyką filmową autorstwa Millera). Przełomową płytą była „Tutu” (1986). Miller napisał i zaaranżował większość utworów, był również jej współproducentem. Jako aranżer sięgnął po najnowsze zdobycze technologii dźwięku tworząc brzmienie, które później było szeroko naśladowane. Z materiałem tego albumu artysta zmierzył się ponownie w 2010, tworząc jego koncertowa wersję, „Tutu Revisited”, z Christianem Scottem na trąbce. Po rozstaniu Milesem prowadził własne grupy, realizował się jako wokalista, współpracował z Waynem Shorterem, The Crusaders, Lutherem Vandrossem, pisał muzykę filmową.