Brad Mehldau (1970) jest obecnie uważany za jednego z najwybitniejszych pianistów światowej sceny jazzu, artystę który poszerzył granice tego gatunku, a sztukę improwizacji wyniósł na nowy, nieznany wcześniej poziom. To artysta o wyjątkowo wysokiej świadomości muzycznej. Osiągnął ją w wyniku gruntownego wykształcenia (nauka u Freda Herscha i Kenny’ego Wernera) oraz dogłębnych studiów nad jazzem, dziedzictwem niemieckich romantyków z Brahmsem na czele i lekturami z zakresu filozofii muzyki.
W młodości inspirowały go dokonania gigantów jazzu (Coltrane’a, Arta Tauma, Oscara Petersona, Wyntona Kelly’ego, McCoya Tynera), rock (szczególnie Jimi Hendrix) i muzyka The Beatles. Ważnym momentem było zapoznanie się z twórczością Keitha Jarretta – album „Bremen/Lousanne” uświadomił młodemu artyście solistyczny potencjał fortepianu. Intensywna praca z instrumentem, analizy partytur i wieloletnie przemyślenia pozwoliły mu zbudować spójny system estetyczny, który stał się postawą jego sztuki.
Zadebiutował albumem „Introducing Brad Melhdau” (1995), nagranym z Larrym Grenadierem i Jorgem Rossym (zastąpionym później przez Jeffa Ballarda), którzy przez lata tworzyli sekcję rytmiczną jego zespołu. W 1997 ukazała się „The Art of the Trio Volume One”, pierwsza płyta otwierającą cykl albumów nagrywanych w trzyosobowym składzie – od tego momentu trio fortepianowe stało się dla Mehldaua głównym formatem wypowiedzi i jednocześnie swoistym laboratorium, gdzie mógł realizować i udoskonalać swoje idee. W kolejnych latach nagrywał również solo (m.in. „Live in Marciac”), w duetach i kwartetach (z Joshuą Redmanem, Patem Methenym). Nie stronił od eksperymentów z większymi składami – na płytach „Largo”, z udziałem polskiego basisty Dariusza Oleszkiewicza, „Finding Gabriel” (z Kurtem Ellingiem, sekcją dętą, smyczkami, elektroniką i rozbudowaną perkusją) czy „Jacob’s Ladder”, łączył jazz akustyczny, brzmienia syntetyczne, swobodną improwizację i obszerne, aranżowane formy.
Wykonuje własne kompozycje, standardy, klasyków (album „After Bach”) i jazzowe wersje hitów muzyki pop. Ceni proste, sprawnie napisane melodie, bez względu na to, kto jest ich autorem; uważa, że temat Brahmsa, piosenki Lennona czy Radiohead posiadają taką samą wartość i mogą być wdzięcznym materiałem do przeobrażeń w procesie improwizacji.
Jest mistrzem operowania nastrojem – szczególnie w balladach, gdzie natchnione frazy kontrastują z perfekcyjną techniką – i subtelnym kolorystą, przywiązującym ogromną wagę do brzmienia, dynamiki, faktury i detalu. W pełni panuje nad formą utworów, które przypominają wielowątkowe opowieści o wartkiej narracji i wciągającej dramaturgii. Styl Mehldaua od lat wpływa na rzeszę muzyków młodego pokolenia, dziś trudno znaleźć pianistę, który nie przyznawałby się do inspiracji jego sztuką.
Koncert Brada Mehldaua będzie z pewnością jednym z najbardziej doniosłych wydarzeń tegorocznego Summer Jazz Festival Kraków.

– Bogdan Chmura